PEÑA FORATO . Via del Pastor

  Bidaiaren motibazio eta interesari ikerlariek izena jarri diote; Push eta Pull faktorea. Lehena, Push, bidai bat hasteko inpultsoa izango zen, barnean dugun beharra. Pull delakoak, aldiz, lekuak erakartzen digu, ezagutzeko eta gozatzeko gogoa.

  Mendizaleak ez gara bidaiari arruntak, eta askotan Push and Pulleko bi faktore horiek aldatzen ditugu; dena ematen dugu etxetik irteteko. Gero, une batzuetan, damutu egiten gara mendira etorri izanaz, eta, azkenik, gehienetan harro egoten gara gure bidaia-esperientziaz.

  Normalean mendizaleak Pushez gehiegi ibiltzen gara. Ez dugu askorik behar motxila berehala egiteko. Pulletik ere ondo gabiltza. Ez gaude erakartzen gaituzten tokien faltan.

  Baina mendian askotan gertatzen da, eta "fregao" serio batez ari naiz, hartu dugun Pullaz damutu gaitezkeena. Hainbeste desiratu dugun lekua beste begi batzuekin ikusten hasten garela, zalantzak jaten dizkigute. Behealdeko haranetan utzi duguna, erosotasuna eta goxotasuna, lehen mendiaren indarra irrikatzen genuen bezainbeste desiratzen ditugu; -gu izotzezko horma batean zintzilik gaude, hotzak akabatzen, eta beraiek, jende arrunta, goxo eguzkitan.

  Zailtasunak lanarekin eta egoten jakitearekin gainditzea lortzen badugu, orduan Push eta Pull faktoreaz bere osotasunean gozatzen dugu, zoriontasuna eta autoestimu izugarria lortzen ditugu. Istorio bat dugu kontatzeko, opor zoragarri batzuen kontakizuna.

  Asko gustatu zaigu “La via del Pastor” neguko baldintzetan. Bide serioa da, ez da batere erraza. Guk eskalatu dugun baldintzetan, hasierako izotz irtenguneak, eta azkena bereziki, ez zeuden floritura handiak egiteko. Pasatzea garaipen bat zen.

  Misto pasarteetan ere, lehen luzean behintzat, elur tapoiak zirela eta, asko garbitu behar izan genuen pasatu al izateko, honek asko mantsotu zuen gure igoera erritmoa.
  Egun osoa eman genuen igoeran eta lehen izarrak ageri zirela iritsi ginen gailurrera. Jaitsiera, gauez, kanaletik zuzen jo genuen. Hiru errapel egin behar izan genituen behera iristeko. Oso berandu, nekatuak, erabat pozik, aterpean ginen berriro, lo zakuan sartzeko irriki.

   Hurrengo goizean, txabolan lo egin ondoren, etxeko goxotasunera jaisten hari ginela, Pull desberdinen aukeraz jardun ginen hizketan, mendi hau dela, edo, beste bide hori dela, Pusharen inertzia beharko dugu orain. Gustura ginen eginiko eskaladaz. 

  Beste behin, Push eta Pull faktorearen teoria baieztatua geratu da.

TXINDOKI - Winter climbing in Basque highlands

   Beti lotu izan dugu kirola eta bakardadea iraupen korrikalariaren ahaleginarekin. Ideia hori hartuta, Alan Sillitoe (1928-2010) idazle Ingelesak izenburu borobil bat asmatu zuen bere eleberrirako ” La soledad del corredor de fondo”. Literatur arrakasta hau zinemara eraman zen 1962an izenburu berdinarekin.

   Egun hauetan, azkenean, neguak gu bisitatzeko duintasuna izan du. eta Colin Smith bezala bakardadea sentitzeko gai izan nahiz, isolamentuan aske: elur malda batetan nago mendiko eskiak oinetan lotuak ditudala. Zein puntutan nagoen zehazki ez dakit, lainoak dena estaltzen du. Egoera hau oso ohikoa da Aralarren eskiatzen dugunontzat. Ekaitzak elur zurrunbiloak sortzen ditu, elur izoztuzko malutak, aurpegian iltzatzen zaizkidanak. Nire eskien puntak baino ez ditut ikusten. Bat, bi, bat, bi, aurrera. Isolamendua erabatekoa da. Ilusioaren garrak aurrera jarraitzeko indarra ematen dit, alferrikako ahalegin horri eusteko eta gailurrera iristeko, eta behin gorenean, negu gordinak opari bat du: jaitsiera. Eskiekin malda izoztu batean behera joatea, grabitatearen menpe, bizirik sentitzea da, pozik bere buruarekin.

   Eskegi dudan bideo honetan, Txindokiko aristan grabatuta, neguko baldintzetan ikus daiteke ertza, hau da, elurrez beteta. Joseba Outeiral lankidearekin burutu dut eskalada hau. saiatu nahiz bideoaren muntaketa gustu onarekin egiten, ea atsegina egiten zaizuen.