Eskalada bidaia honetan pentsatzean, abentura klasikoetako filmetan agertzen diren pertsonaia latz eta serioak gogoratzen ditut: Gizon ondu bat bere mendiko etxolan dago, hau da bere erretiroa, bere eguneroko errutinan murgilduta. Bat-batean antzinako lagun bat azaltzen zaio akzio pixka bat eskaintzen. Gizonak, asko pentsatu gabe, dena utzi eta laguna segitzen du abentura egarriz.
Nire kasuan ia gauza bera gertatu zen: Lasai nengoen Iturtxoko azienda zaintzen. Bat-batean korreora Keparen mezu bat iritxi zitzaidan, sei esteka desberdin eskegiak zituen. Lehenengoa klikatzean, nire begi aurrean aspaldian desiratutako eskalada baten informazioa azaldu zen. Berriarekin batera, nire ametsatako bidea igarotzen den horma hotz eta ilunera joateko gonbidapena zetorren. Segituan motxila prestatzen hasi nintzen.
No siesta bidearen eskalada eta Grandes Jorasses hormaren baldintzak azaltzen ziren artxibo haietan. Gehiago ez nuen behar izan dena utzi eta abentura bila irteteko.
Chamonixek estresa sortzen dit. Iritsi eta berehala hasten gara gora eta behera zoroak bezala. Eskaladan beharko ditugun gauzei azken ukituak eman nahi dizkiegu. Nekatu egiten nau lan aspergarri honek.
Azaroan gaude, urte sasoi honetan oporrak hartzen dituzte bailaran bizi diren gehienek, beraz, denda asko itxiak daude. Montenbers-ko trena ere konpontzen ari dira. Dena dago hankaz gora.
Kepa eta biok, azkenean, ados jartzen gara zer igo eta zer utziko dugun auzian, estrategiaren puntu batzuetan eztabaida izan dugu. Petatearen asuntoak ni ez nau konbentzitzen. Ez zait logikoa iruditzen pareta tramu txiki bategatik petatearen deserosotasuna bide osoan sufritu behar izatea. Ala ere prest azaltzen naiz nire petate txikia motxilan sartu eta behar denean ateratzeko, baina logikaz aukera hau ez da ona ere. Azkenean soilik motxilekin goaz. Nire motxila zaharkitua erabiliko dugu behar denean paretatik zintzilik igotzeko. Janari asuntoan ez gara urri ibili, Lechaux aterperaino behintzat mordoa eramaten dugu.
Lasai goaz gau hotzean glaziarretik gora, frontalen argiek laguntzen digute izotz laberintoan paretarako bidea bilatzen. Pittin bat harritua noa, normalean hasierako une horiek urduritasuna eta ezin egona eragiten didate, gaur oso lasai noa, aterpean egon garen ordu gutxi horietan ere lo egin dut.
Gaua da oraindik pareta azpira iristen garenean. Gasezko sukalde txikia ateratzen dugu eta te bat prestatzen itxaroten diogu egun sentiari.
Lehen erresaltearen azpian
Izotzaren kalidadea lehen partean ez da oso egokia. Konkretuki luze bat tokatu zaigu barrukoak mugitu dizkiguna. M7-ko erresaltearen aurreko tiradaz ari naiz. Oreka hutsa izan da; plaka etzan batetan geunden, pioletak izotz "miserable" batean iltzatzen saiatuz. Seguruak hurrun eta eskaxak dira, nerbioak ezin dominatu gabiltz, brutala.
Konturatzerako eguna joan da, gure atsekaberako ez dugu gaua pasatzeko pentsatua geneukan lekura iristea lortu. Nekatuak gaude, gaua gainean dugula gauden leku bertan bibaka egitea adosten dugu. Ezkutua izeneko hormaren azpian gaude.
Oso desatxegina izan da bibaka, ez ditugu mendiko botak kendu ere egin lo zakura sartzeko. Eserita itxaron diogu egun sentiari.
Goizean goiz gaude berriro martxan. Zailtasun teknikoak handitzen doaz, zortez, izotzaren kalitatea ere. Azkarrago eta seguruago mugitzen gara gaur. Egun argi dexente dugula haitz pareta tentearen azpira iristen gara. Denbora dugunez bi luze soka fixoaz ekipatu ditugu eta bibakatzera izotz maldetara jaitsi, bihar beste egun bat izango da.
Gau hau ere oso deserosoa suertatu zaigu.
Libre- artifiziala erabiliaz metroak nahiko erraz irabazten dizkiogu pareta tenteari. Gogotsu goaz eskalatzen. Gaur gustatuko litzaiguke paretatik ateratzea.
Azkeneko tiradak benetako izotz eskalada dira.Urre koloreko haitzean marraztutako izotz zurizko lerro lirain bati jarraitzen diogu.
Tramu batzuetan izotza juxtu xamarra azaltzen bada ere, gehiago saiatu beharra suposatzen du honek, azkar goaz. Azken tirada frontalaren argiaz lagunduta eskalatzen dugu. Irteera haitz hutsean egiten dugu, bukatzeko dugun gogoaz baliatuz erraz gainditzen dugu zailtasun hori.
Gailurrean gaude!!!, ezin dut sinetsi, Kepa eta biok besarkatzen gara, gure bihotz hoztuak berotasuna behar dute. Lo zakuaren epeltasunean, elur gainean etzanda, ezin ditut malkoei eutsi, emozionatua nago. Leku magiko batetan nagoela sentitzen dut, munduaren gainetik. Aita etorri zait burura. Alfonso ere hemen dago, berarekin neukan hitzartua igoera ikaragarri hau, tamalez ezin izan genuen batera burutu. Nik denei eskerrak emanten diet. Zoriontasuna existitzen bada, hau behar du izan.
